Uczniowie nie mogą się doczekać kolejnej lekcji, stoją pod klasą podekscytowani, z wypiekami na twarzy. Dlaczego? Bo wiedzą, że będą grać! Na tym właśnie polega grywalizacja. Wykorzystuje mechanikę gier do zachęcenia ludzi, aby robili rzeczy, na które zazwyczaj nie mają ochoty lub nie wiedzą, że mogą zrobić je inaczej. Włączamy do naszych działań zabawę, by osiągnąć założony wcześniej, konkretny cel. W naszym przypadku jest to oczywiście cel edukacyjny. Przyznajmy, uczniowie nie wykazują spontanicznie pragnienia poznawania zawiłych mechanizmów tworzenia imiesłowu przysłówkowego uprzedniego. Nie rzucają się ochoczo do rozwiązywania równań z dwiema niewiadomymi lub badania problemów egzystencjalnych pantofelka. Pomimo wysiłków zapalonych pedagogów trudno przekonać przeciętnego ucznia, że powinien jednak pokochać imiesłów przysłówkowy uprzedni. I wtedy właśnie ostatnią deską ratunku może okazać się grywalizacja. Aby w pełni zrozumieć, czym ona jest, powinniśmy określić kilka kryteriów, które muszą zostać spełnione. Po pierwsze, to cel zastosowania grywalizacji – czyli nabycie przez uczniów określonych kompetencji: wiedzy, umiejętności i postaw.