Małgorzata Klowan
Zmiany w ubezpieczeniach społecznych związane ze stosunkiem pracy (od 1.01.2022 r.):
? Skrócenie pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia
? Jeden okres zasiłkowy dla wszystkich okresów niezdolności do pracy
? Zmiany w wysokości zasiłku chorobowego za czas pobytu w szpitalu
? Zmiana terminów wypłat świadczeń z ubezpieczeń społecznych
? Prawo do zasiłku macierzyńskiego po ustaniu ubezpieczenia chorobowego
Piotr Bachoński
W zeszłym miesiącu zapowiadałem, że mamy wśród metod uczenia się prawdziwy hit, który może być odpowiedzią na bezsensownie poszatkowany na dziesiątki przedmiotów system szkolny. Za chwilę wielu czytelników może się poczuć rozczarowanych, ponieważ ten hit jest doskonale znany od lat. To projekt edukacyjny. Zanim jednak wyjaśnię, dlaczego tak uważam, kilka refleksji osobistych. Nieraz domagałem się od swoich uczniów, by omawiając dzieła literackie, wykazali się swoją wiedzą historyczną i podali jakąś datę, przywołali postać historyczną. Zdumieni, za każdym razem komentowali to w ten sam sposób: „A co, to historia?”. Kiedy prosiłem o przyniesienie atlasów geograficznych (Latarnik), słyszałem, że atlasy są im potrzebne jedynie na geografii. Gdy w końcu domagałem się wykorzystywania umiejętności informatycznych (chociażby, przy prezentacji wyników projektów właśnie) tłumaczyli mi, że tego się uczą na informatyce i tam im jest to potrzebne, nie na języku polskim. Na języku polskim to oni już tego nie umieją, umieją na informatyce. Po wybuchu wewnętrznej furii zawsze uderzała mnie refleksja, jak bardzo nasi uczniowie mają poszufladkowany świat i jak bardzo przez to, między innymi, nie potrafią go zrozumieć.
Małgorzata Klowan
Podstawa prawna: Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937 z 23 października 2019 r. w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii, nazywana dyrektywą o ochronie praw sygnalistów, która zacznie obowiązywać 17 grudnia 2021 r. Dyrektywa reguluje ochronę osób, które dokonują zgłoszeń nieprawidłowości i naruszeń, o których uzyskały informacje w kontekście związanym z pracą.
Joanna Nienałtowska-Padło
Artykuł jest częścią minicyklu „Przetrwanie. Heroizm. Altruizm”
Dziś porozmawiamy o herosach, a właściwie o heroizmie w ogóle. Dotkniemy też innego ważnego pojęcia – altruizmu, będącego przedmiotem rozważań trzeciej i ostatniej części minicyklu. Obie te cechy (postawy) zapewne dla wielu z nas wiążą się z posiadanym systemem wartości i duchowością, choć na co dzień nie myślimy w aż tak górnolotnych kategoriach. Natomiast może nie wszyscy zdają sobie sprawę, że heroizm i altruizm są przedmiotem badań i dociekań naukowców, co przenosi je do innych, szerszych i już nie ściśle osobistych sfer funkcjonowania. Wspomniane zainteresowania i powstałe na ich gruncie koncepcje psychologiczne być może nadają „ważności” i znaczenia niektórym z nas, dlatego tez będę się nimi posiłkować w niniejszym artykule.
Małgorzata Klowan
Według stanowiska Państwowej Inspekcji Pracy, na podstawie art. 15 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Jednak ta powinność – jak zaznacza PIP – nie może być równoznaczna z kierowaniem pracownika na badania czy szczepienia, których obowiązek wykonania nie wynika wprost z przepisów prawa. PIP wskazuje, iż co do zasady, nie ma podstawy prawnej, która wprost umożliwiałaby pracodawcy wymuszenia na pracowniku poddania się testowi w kierunku Sars-Cov-2. Przepisy nie przewidują też takiej sytuacji, w której warunkiem dopuszczenia pracownika do pracy byłoby obowiązkowe wykonanie przez niego badań w tym zakresie. Zdaniem PIP, wykonanie testu byłoby obowiązkowe wyłącznie, jeśli zostałoby zlecone przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej bądź Sanepid w związku ze stanem zdrowia pracownika przebywającego na kwarantannie.
Piotr Bachoński
Nasi uczniowie w ramach odchudzania podstaw programowych wkrótce otrzymają w prezencie nowy przedmiot: Historia i teraźniejszość. Nie ukrywam, że ironizuję. Podstawy odchudzone (zobaczę, uwierzę), ale za to przedmiotów więcej. Kolejny krok w stronę przekonania uczniów, że rzeczywistość jest atomistyczna, a nie holistyczna. Jak może to działać na naszych podopiecznych?
Wyobraź sobie, że uczysz się budować dom. Masz do dyspozycji najlepsze materiały i narzędzia, o jakich inni budowniczowie mogą tylko pomarzyć. Twoim nauczycielem jest prawdziwy mistrz z wieloletnim doświadczeniem. I jest tylko jeden problem, co 45 minut musisz robić co innego. Zaczynasz. Murujesz ścianę. Masz nawet satysfakcję, bo w tym jesteś dobry. Do końca brakuje już tylko kilku pustaków. Niestety minęło 45 minut. Musisz pozostawić nieukończoną ścianę, choć bardzo byś chciał skończyć, co zacząłeś. Teraz będziesz kładł przewody elektryczne. Nie jesteś w tym zbyt dobry, więc sporo czasu zajmuje ci połapanie się w tym, co zacząłeś cztery dni wcześniej. Zanim na dobre weźmiesz się do roboty, już musisz kończyć. Teraz będzie kładzenie dachówek. Właściwie dzisiaj zdążysz tylko wnieść je na dach. Zaraz malowanie. Ponieważ ostatnim razem zdążyłeś pomalować ścianę tylko do połowy, to masz wybór: albo zaczynasz wszystko od nowa i ryzykujesz, że znowu nie zdążysz, albo malujesz dalej i prawdopodobnie wyjdą dwa różne odcienie. I tak przez cały dzień, tydzień, miesiąc, rok. Czy ktoś chciałby mieszkać w tak budowanym domu?
Joanna Nienałtowska-Padło
Artykuł jest częścią minicyklu „Przetrwanie. Heroizm. Altruizm”
Na początek – wyjaśnienie tytułu. Wysięgnik to „długie, ruchome ramię jakiegoś urządzenia”. Dlaczego przytoczyłam takie „techniczne” słówko? Ano wszystko przez skojarzenia, które z prędkością światła rodzą się w humanistycznej głowie. Chodzi mi o to, że w niełatwej rzeczywistości, w zalewie różnych nonsensów, zagrożeń i utrudnień życiowych, musimy mieć wysięgnik, żeby patrzeć wprzód i wykraczać poza tzw. bieżączki, żeby nas wspomniane utrudnienia nie obezwładniły w przyszłości.
Jednym z cenniejszych zasobów, jakie posiadamy, jest poczucie sprawczości i skuteczności, to one dają nam wiarę we własne możliwości, siłę, żeby przebić się przez codzienne uciążliwości, mieć nieustającą nadzieję i umieć ją wzbudzać w naszym otoczeniu. Nie wiem jak Państwo, ale ja czuję potrzebę zakotwiczenia się w przyszłości, żeby właśnie nie dać się niełatwej teraźniejszości.
Joanna Nienałtowska-Padło
Rodzice dzieci o niskich możliwościach poznawczych sami poniekąd wzmacniają cechy, które wzmagają małą skuteczność w nabywaniu wiedzy i umiejętności swoich pociech. Pamiętają ze swojego dzieciństwa, że tak samo postępowali ich rodzice. Są to uwagi typu: „on (ona) nie nadaje się do nauki”, albo „on (ona) zawsze sobie słabo radziła”. Dobrze, jeżeli temu komentarzowi towarzyszy stwierdzenie o wymowie pozytywnej, wskazujące na mocne strony dziecka w innej sferze. Częstokroć sami byli słabymi uczniami, a przecież niekoniecznie z powodów braku zdolności – często osoby wyrastające wśród dysfunkcji, same, na zasadzie dziedziczenia społecznego, tworzą rodziny dysfunkcyjne.
Zdarza się, że nauczyciele nieświadomie wzmacniają negatywne przekonania, informując rodziców, że dziecko jest mało zdolne, słabe, nie daje sobie rady, bez wnikania w przyczyny owego stanu oraz bez wskazania (poszukania) sfer czy stron, w których drzemie potencjał. Tak dzieje się na wszystkich poziomach kształcenia, oczywiście, im wcześniej – tym jest to groźniejsze w skutkach, potem już i tak nie można wiele popsuć.
Katarzyna Parszewska
Poniższy artykuł jest odpowiedzią na pytania, zadane przez jednego z uczestników e-szkolenia “Kształcenie uczniów przybywających lub powracających z zagranicy – wyzwania i możliwości”, zrealizowanego przez Kailean w dn. 26.08.2021 r. dla dyrektorów i wicedyrektorów szkół i placówek oświatowych.
(…) Bardzo proszę o pomoc w rozwiązaniu problemu związanego z uczniem, który wrócił z Anglii. Uczeń został przyjęty do klasy siódmej. Rodzic dostarczył świadectwo ucznia za rok 2020/2021 z klasy siódmej UK. Jednocześnie zostałem poinformowany, że dziecko w UK realizowało technikę przez 2 lata. W Polsce przedmiot ten realizowany jest przez 3 lata. Czy technika w UK – “dwa lata” jest porównywalna z “trzema latami” w Polsce? Czy muszę zorganizować dla tego ucznia zajęcia z techniki, czy uznać, że podstawa programowa z techniki została zrealizowana w UK?
Piotr Bachoński
Każdy chyba nauczyciel przeżywał w swojej karierze takie lekcje. Temat wydaje się ciekawy i o dziwo praktyczny. Przygotowujesz więc atrakcyjne pomoce, świetne ćwiczenia, ciekawe zadania. Jesteś pewna/pewny, że tym razem będą to świetne zajęcia, wchodzisz do klasy i… widzisz apatyczne spojrzenia, ciała uczniowskie polegujące na ławkach w najbardziej nieprawdopodobnych pozach, zmęczenie, znudzenie, ziewanie. Mogłoby się wydawać, że dzieje się tak dlatego, ponieważ uczniowie instynktownie nastawiają się na to, że czeka ich kolejna „standardowa” lekcja i tak manifestują swoje oczekiwania. Pewnego razu postanowiłem więc nie dać im żadnych szans. Przygotowałem grę edukacyjną, zadania multimedialne, atrakcyjne (będę się przy tym upierał) ćwiczenia w grupach. Pękając z pedagogicznej dumy, zaprezentowałem uczniom możliwości pracy na tej lekcji i stwierdziłem: Wybór tego, co chcecie robić należy do was! Co więc dzisiaj chcecie robić? I ku swojemu osłupieniu po chwili otrzymałem komunikat: Dzisiaj chcemy robić NIC! Dosłownie tak brzmiał.